Dziurawiec zwyczajny (Hypericum perforatum) – gatunek rośliny należącej do rodziny dziurawcowatych. Pomimo kluczowego słowa, użytego przy jego nazwie, jako zwyczajny, z całym powodzeniem zasługuje na miano rośliny wyjątkowo niezwykłej. Występuje naturalnie w Europie, zachodniej Azji oraz północnej Afryce. Z czsem zawleczony został i na inne kontynenty. Należy do grupy najbardziej znanych i szeroko stosowanych roślin leczniczych świata. Surowcem dziurawca jest ziele i świeże kwiaty. Na liściach dziurawca występują drobne punkciki o wyglądzie dziurek – to zbiorniczki lotnych olejków, które dają tej roślinie lecznicze właściwości oraz piękny zapach. Od owych właśnie „dziurek” dziurawiec zawdzięcza swoją nazwę. Surowiec dziurawca (ziele i świeże kwiaty) zawiera: flawonoidy (hiperozyd i rutynę), hiperycynę, olejki lotne, garbniki i związki żywicowe.
Dziurawiec najczęściej jest stosowany w schorzeniach wątroby, w stanach skurczowych układu trawienia, stanach zapalnych dróg żółciowych i kamicy żółciowej. Zalecany szeroko w schorzeniach przewodu pokarmowego: złe trawienie, nieżyt żołądka i jelit. Używany zewnętrznie przyspiesza gojenie ran. Posiada szczególnie mocne właściwości uspokajające oraz rozkurczające, ściągające i moczopędne. To właśnie dzięki zawartej w sobie hiperycynie, wykazuje właściwości pobudzania odnowy tkanki nerwowej.

Polecany także kobietom w dolegliwościach zespołu napięcia przedmiesiączkowego, w bólach menstruacyjnych oraz menopauzie.

Dziurawiec idealnie sprawdza się w zwalczaniu depresji, stanów wyczerpania nerwowego i bezsenności oraz w sytuacjach przemęczenia. Przywraca chęć do życia uodparnia na stres, poprawia samopoczucie, procesy zapamietywania i odtwarzania informacji. Ułatwia powstawanie nowych neuronów. 

W przypadku leczenia stanów depresyjnych, wykazuje on / tylko w formie ekstraktu spirytusowego / skuteczność porównywalną z innymi klasycznymi lekami (np imipraminą). Jednakże należy podkreślić, że jako jedyny środek przeciwdepresyjny pochodzenia roślinnego a nie syntetycznego, nie wykazuje niszczących dla organizmu skutków ubocznych. Mechanizm przeciwdepresyjnego działania hiperycyny jest znany i polega on na blokowaniu produkcji monoaminooksydazy - enzymu odpowiedzialnego miedzy innymi za rozkład jednego z neurotransmiterów - serotoniny, której to niedobory są jedną z poznanych do tej pory przyczyn powstawania depresji. Po podaniu hiperycyny dochodzi do wzrostu stężenia tej substancji w przestrzeniach międzysynaptycznych i w mniejszym bądź większym stopniu poprawy samopoczucia pacjenta.